Έχοντας πάρει τον τίτλο του από τον στίχο ενός πολύ γνωστού (και πολύ ωραίου) κομματιού των The Doors, του 'People are Strange', το ντοκιμαντέρ του Tom DiCillio προσπαθεί να ρίξει μια ματιά στην πορεία του συγκροτήματος στα 4,5 χρόνια ζωής του. Χρησιμοποιώντας σπάνιο αποκλειστικό υλικό μας δείχνει εικόνες απο τα τέλη της δεκαετίας του '60 και τις αρχές του '70, επόχες που άλλαξαν τον κόσμο, με τα κινήματα ειρήνης, σεξουαλικής επανάστασης και αντίθεσης στον κονσερβατισμό.
Παρόλες τις αγνές προθέσεις του δημιουργού και τα -είναι η αλήθεια- όμορφα πορτραίτα των μελών του συγκροτήματος, καθώς και τα καμιά φορά εκτεταμένα plays των τραγουδιών τους, το ντοκιμαντέρ αυτό πέφτει στην παγίδα που άθελα του έστησε ο ίδιος ο Jim Morrison. Ασχολείται σχεδόν αποκλειστικά μαζί του...
Όπως λοιπόν είχε κάνει και ο Oliver Stone πριν από 19 χρόνια στην ταινία του με τίτλο «The Doors», έτσι και εδώ ο σκηνοθέτης παρασύρεται από την γοητεία του frontman του συγκροτήματος και ασχολείται εκτενώς με τις κραιπάλες του, με το ανήσυχο πνεύμα του και την απέχθεια του για τον κόσμο γύρω του. Ο Manzarek, ο Densmore και ο Krieger υπάρχουν; Ελάχιστα. Ο Morrison ήταν οι Doors. Όχι. Ήταν η εικόνα τους, ο άνθρωπός που την συγκεκριμένη χρονική στιγμή έκανε την διαφορά. Η αλήθεια όμως είναι οτι οι Doors ήταν κάτι παραπάνω από αυτό. Ήταν μια ομάδα καλλιτεχνών που ήθελε να αλλάξει τον κόσμο γύρω της.
Ο Morrison ξεχώρισε λόγω παρουσιαστικού και γιατί διατήρησε αυτήν την αβάσταχτη γοητεία του ανένταχτου, του ασυμβίβαστου. Μουσικά, παικτικά και αποτελεσματικά οι Doors ήταν τέσσερις. Η περίεργη ιδιοσυγκρασία τους (που ευτυχώς περιγράφεται σύντομα στο ντοκιμαντέρ) υπήρχε εν τη γενέσει τους. Οι 'The Who', που το '68 άνοιξαν μια συναυλία τους, ίσως είναι καλύτεροι, αλλά τους έλειπε ο μύθος του 'αλήτη' τραγουδιστή και αργότερα του θανάτου του. Οπότε τι σημαίνει αυτό; Αλλη μια ταυτιση του συγκροτήματος με ένα πρόσωπο. Αλλη μια ιστορία ενός συγκροτήματος που έλαμψε γιατι είχε τέσσερα μέλη που ήθελαν να παίξουν μουσική, αλλά η ιστορία τους πρόδωσε. Οι άνθρωποί τότε πήγαιναν να δουν τον Morrison να παρεκτρέπεται. Ούτε ο ίδιος δεν το ήθελε αυτό. 'Τι θέλεις από το κοινό;' Ρώτησαν τον Manzarek. 'Ν' ακούσουν, μόνο ν'ακούσουν'.
Πλούσιο έργο, φτωχή ανάλυση από το κοινό. Έτσι δεν συμβαίνει πάντα; Ο Morrison μίλαγε για αγάπη. Όταν όμως προσπαθείς να εξηγήσεις ένα τόσο αγνό συναίσθημα, που πρέπει να το αισθάνεσαι και όχι να το καταλάβαίνεις, τότε χάνεται. Αυτό το είχαν καταλάβει όλοι τους αλλά μόνο ένας το είχε αποδεχτεί.
Η ιστορία τους λοιπόν με βασή το LSD, το αλκοόλ, το πόσο κομμάτια ήταν κλπ. δεν έχει πλέον ενδιαφέρον. Την ειδαμε, την ξέρουμε και δεν μας κάνει κέφι πια. Δεν χρειαζόμαστε τέτοιες προκλήσεις ωστέ να δείξουμε ενδιαφέρον για κάτι μουσικό, για κάτι που έχει αφήσει μια μεγάλη κληρονομιά πίσω του. Δεν μας ενδιαφέρει επίσης και η προσωποκεντρική προσήλωση στον Morrison. Ήταν διαφορετικός. Ούτε λάθος, ούτε σωστός. Στην ζωή δεν υπάρχει λάθος ή σωστό. Υπάρχουν μόνο οι συνέπειες των πράξεών μας. Και οι συνέπειες που άφησε πίσω του το συγκρότημα είναι κάτι που ο κόσμος δεν μπόρεσε πότε να αποδεχτεί. Ήταν όμως σπουδαίες.
Κατηγορεί τον Morrison το ντοκιμαντέρ του Tom DiCillio; Μπορεί και όχι. Το σφάλμα όμως που μάλλον θα κάνουν οι θεατές είναι να θεωρήσουν a priori λάθος την συμπεριφορά του. Έτσι αν δεν υπάρχει αμφιβολία δεν υπάρχει και κατηγορία. Έμεις δεν το είδαμε με αυτόν τον τρόπο. Ο ίδιος διάλεξε έναν τρόπο να πετάξει από πάνω του την οικογένεια, τους κανόνες και την κοινωνία. Αλλά όλα αυτά είναι επίμονα και καθημερινά. Και μερικοί άνθρωποί, πες τους ενοχικούς ή οτι άλλο θέλεις δεν μπορουν να αντέξουν την ομότητα γύρω τους και κατηγορούν τους εαυτούς τους. Γιατί δεν μπορούν να την αλλάξουν. Κακό μόνο στον εαυτό του έκανε, στους υπόλοιπους μάλλον το αντίθετο.
Αν κάποιος στο μέλλον ασχοληθεί ξανά με τους The Doors θα θέλαμε να μας πει αυτά τα πράγματα. Πως έφτασαν μέχρι εκεί, γιατί και τι ήθελαν να μας πούν μέσα από την μουσική τους. Πιο δύσκολο, όχι τόσο εύκολο όσο το «When You're Strange»...
Πέτρος Καλογεράς - 21.09.2010 | 
