Ένας Ιάπωνας ξυπνά με τις πιτζάμες του σε ένα άδειο λευκό δωμάτιο δίχως πόρτες, ενώ δεν έχει την παραμικρή ιδέα πώς βρέθηκε εκεί. Στους τοίχους βρίσκει αμέτρητα φαλλικά εξογκώματα, τα οποία όταν τα περιεργάζεται ενεργοποιεί ένα μηχανισμό που εκτοξεύει κάθε λογής αντικείμενα, από στάμνες, ξαπλώστρες και οδοντόβουρτσες μέχρι σούσι και σκοινί. Πώς θα μπορέσει άραγε να βγει; Την ίδια ώρα, κάπου στο Μεξικό, ένας όχι και τόσο επιβλητικός στην όψη μασκοφόρος παλαιστής προετοιμάζεται για την επικείμενη αναμέτρηση, με την οικογένειά του να αγωνιά για την τύχη του. Πώς συνδέονται αυτές οι φαινομενικά άσχετες ιστορίες;

Το πέπλο μυστηρίου που περιβάλλει το «Symbol» φαίνεται πως οδήγησε αρκετό κόσμο στο Αττικόν. Όταν όμως μιλάμε για δουλειά του Hitoshi Matsumoto, η δικαίωση είναι κάτι το αυστηρά υποκειμενικό. Το κωμικό πείραμα του Ιάπωνα σκηνοθέτη, σεναριογράφου, παραγωγού και πρωταγωνιστή (τα κάνει όλα και συμφέρει), που διαγωνίζεται κι αυτό για τη Χρυσή Αθηνά με αρκετά καλές πιθανότητες, προϋποθέτει από μεριάς του θεατή απελευθέρωση του μυαλού, προτού ενταχθεί σ' αυτό το δαιδαλώδες σύμπαν συμβόλων και αρχετύπων. Ψυχαναλυτικό ως το κόκκαλο, το «Symbol» δομεί έναν ιδιοφυή κόσμο ασυνείδητων συσχετισμών και συνεξαρτήσεων, όπου το κλειδί της ελευθερίας φωλιάζει στην κατ' αίσθηση αντίληψη κι όχι σε κάποια προκατασκευασμένη γνώση.

Απευθυνόμενος σε κοινό που διψά για διερεύνηση και δεν στυλώνει πεισματικά τα πόδια μέχρις ότου του ταΐσουν την απάντηση στο στόμα, ο Matsumoto στήνει περίτεχνα παιχνίδια μυαλού, πάντοτε με κωμική διάθεση, καταλήγοντας σε πλάγια ερωτήματα, κοσμογονικά. Υπάρχει κάτι όπου συνδέει το φαινομενικά ασύνδετο και χαώδες σύμπαν; Τι μπορεί να είναι αυτό που έχουμε μάθει να αποκαλούμε θεό; Φύλακες και φυλακισμένοι έσονται εις σάρκαν μίαν. Όπως, άλλωστε, έχει πει κι ο Woody Allen, η ζωή είναι ένα μεγάλο αστείο. Πολύ σωστά! Και μεγάλο και αστείο.
 

Νεκτάριος Σάκκας - 20.09.2010

Μοιράσου Αυτό Το Άρθρο