 Η Kate (Katherine Keener) και ο Alex (Oliver Platt) είναι ένα παντρεμένο ζευγάρι που έχει μια επιτυχημένη επιχείρηση επαναπώλησης vintage επίπλων και ζει με την έφηβη κόρη τους Abby στο Manhattan. Θέλοντας να επεκτείνουν το διαμέρισμά όπου διαμένουν, αγοράζουν το διπλανό διαμέρισμα και σχεδιάζουν να γκρεμίσουν τους τοίχους. Για να γίνει αυτό, θα πρέπει να περιμένουν να αποβιώσει η Andra, η ηλικιωμένη, άρρωστη ένοικος του εν λόγω διαμερίσματος. Η αναμονή, όμως, γίνεται περίπλοκη καθώς οι οικογένεια αρχίζει να αναπτύσσει στενότερες σχέσεις με την Andra και τις δύο εγγονές της.
Το «Please Give» ξεκινά με μια σειρά πλάνων από γυναίκες που κάνουν μαστογραφίες. Όπως δήλωσε και η ίδια η σκηνοθέτις Nicole Holofcener "οι μαστογραφίες είναι σαν τη ζωή: ενδεχομένως τραγικές, αλλά δείχνουν αστείες. Στέκεσαι ημίγυμνη, κρυώνοντας, χωρίς ίχνος αξιοπρέπειας και γεμάτη φόβο. Είναι γελοίο, αλλά άκρως απαραίτητο". Κάπως έτσι θέλησε η σκηνοθέτις να αναδείξει αυτές τις άβολες και συχνά ψυχοφθόρες στιγμές στη ζωή μας, που μας μπερδεύουν, μας αποπροσανατολίζουν, αλλά παράλληλα μας κάνουν κατά τι πιο ανθρώπινους και σίγουρα το κατάφερε. Το «Please Give» συνιστά μια άκρως απολαυστική νεοϋρκέζικη κομεντί, με σαρκαστικό χιούμορ και ηθογραφικά στοιχεία που συχνά πυκνά θυμίζουν το φίλτατο Woody. Η Holofcener φαίνεται να είναι γνώστης της ανθρώπινης ψυχολογίας και συμπεριφοράς, έχοντας ταυτόχρονα την ικανότητα να τις μεταφέρει στη μεγάλη οθόνη με έναν ανάλαφρο πλην καυστικό τρόπο. Η αγάπη, ο θάνατος, η εφηβεία, οι ενοχές της μεσοαστικής τάξης και η εν γένει συναισθηματική - ηθική σύγχυση που χαρακτηρίζει την εποχή μας είναι μερικά από τα ζητήματα που θέτει επί τάπητος. Οι απαντήσεις στα φιλοσοφικού τύπου ερωτήματα που προκύπτουν αφήνονται στην κρίση του θεατή αφού δεν χειραγωγεί, αντιθέτως τον βάζει στη διαδικασία να αναλογιστεί μόνος του τί έχει τελικά σημασία σε αυτό το αέναο "δούναι και λαβείν" της σύγχρονης ζωής.
Το casting δεν θα μπορούσε να είναι καλύτερο: Catherine Keener, στο ρόλο της διανοούμενης συλλέκτριας vintage επίπλων που νιώθει τύψεις για τον ευκατάστατο τρόπο ζωής της, Oliver Platt, ως ο άχαρος σύζυγος που ξανανιώνει, Rebecca Hall (θα τη θυμάστε από το «Vicky Christina Barcelona») ως η γλυκιά, ευαίσθητη και συμπονετική εγγονή και last but not least η Amanda Peet σε ρόλο κομμένο και ραμμένο στα μέτρα της, ως η γοητευτική, αλλά παράλληλα νευρωτική εγγονή - μασέζ. Εύφημος μνεία στην εξαιρετική 80χρονη Ann Morgan Guilbert (ναι, ναι εάν σας θύμισε κάποια, είναι η λατρεμένη Yetta από τη σειρά «The Nanny»).
Πολλοί θα σπεύσουν να χαρακτηρίσουν την ταινία ως 'γυναικεία', γιατί πράγματι επίκεντρό της φαίνεται να είναι η ψυχοσύνθεση του θηλυκού. Μην κάνετε το λάθος όμως και μείνετε μόνο σε αυτό. Αφορά σε ανθρώπους που προσπαθούν να κάνουν ό,τι καλύτερο μπορούν τηρουμένων των αναλογιών. Οι επιλογές τους δεν είναι πάντα σωστές, αλλά στο κάτω κάτω η ατέλεια δεν είναι αναπόσπαστο μέρος της ανθρώπινης φύσης;
Μαριτίνα Παπαμήτρου - 20.09.2010 |
