 Το τελευταίο καλοκαίρι πριν την ενηλικίωση και την εγκατάλειψη της μητρικής φωλιάς, η 18χρονη Joni (Mia Wasikowska) και ο 16χρονος αδερφός της Laser (Josh Hutcherson), αναζητούν και βρίσκουν τον δωρητή σπέρματος των δύο λεσβίων μαμάδων τους. Όταν εκείνος θα θελήσει να εμπλακεί στη ζωή των παιδιών αλλά και των μαμάδων, η αντισυμβατική αυτή οικογένεια θα έρθει αντιμέτωπη με εσωτερικά πάθη και μυστικά.
Κακά τα ψέματα, στο «The Kids Are Alright» πας για να δεις πως θα γράφουν επί σκηνής δύο μεγάλες dames του κινηματογράφου, η αυτού εξοχότητα Annette Bening, και η προσωπική αγαπημένη (λόγω δέρματος και μαλλιών, δυσεύρετος ο συνδυασμός) Julianne Moore, παίζοντας παράλληλα το gay ζευγάρι. Επιπρόσθετα, τα θετικότατα σχόλια που φτάσανε στα αυτιά μας, τόσο για το σενάριο, όσο και για τη σκηνοθεσία της Lisa Cholodenko, έκαναν το film ένα must see της φετινής σεζόν.
Ταινία με γυναίκα σκηνοθέτη και σεναριογράφο, γυναικείο cast και με κεντρικούς χαρακτήρες δύο λεσβίες, δεν θα μπορούσε παρά να χαρακτηρισθεί... γυναικεία. Στην ταινία οι εσωτερικοί στέρεοι δεσμοί των δύο μαμάδων μεταξύ τους αλλά και με τα παιδιά τους, αναταράσσονται βίαια όταν ο χύμα, αλλά παράλληλα συμπαθέστατος χαρακτήρας του Mark Ruffalo, προσπαθεί να προσεγγίσει και να καταλάβει πως λειτουργεί ένα σπίτι εκ των έσω, και μάλιστα γυναικοκρατούμενο. Τα παιδιά τον συμπαθούν, η Moore τον... παρασυμπαθεί και η Bening παίζει άτυπα τον ρόλο του πατέρα, που φέρνει τα λεφτά, αγχώνεται και προσπαθεί να κρατήσει τον έλεγχο και τις ισορροπίες. Με τη σεξουαλικότητα του γιού υπό αμφισβήτηση, την κόρη να κάνει το πρώτο μεγάλο βήμα προς το αύριο και τις δύο γυναίκες να έρχονται αντιμέτωπες με την φυσιολογική φθορά μιας μακροχρόνιας σχέσης, το πρώτο διασκεδαστικό μέρος, προλειαίνει το έδαφος για το δεύτερο πιο δραματικό, όπου οι σκληρές αλήθειες ξεστομίζονται και ο καθένας πρέπει να πάρει θέση.
Στα του cast τώρα, μόνο καλά πράγματα μπορούν να ειπωθούν, καθώς οι δύο κυρίες κρατούν τον πήχη ψηλά (και φαίνονται υπεράνετες στο να φιλιούνται και να ανταλλάσουν γλυκόλογα), ο Ruffalo είναι συμπαθέστατος και η νεαρά - 'Aλίκη' - Mia Wasikowska γράφει στα κάδρα καταπληκτικά και μεταδίδει το teenage angst με τρόπο ισοσκελισμένο (εικάζω ότι θα γίνει το next big thing στο Hollywood - αναμένουμε). Στα στης σκηνοθεσίας, τα πράγματα είναι ενδεικτικά του indie/alternative ύφους της ταινίας, αλλά στα του σεναρίου το πράγμα χωλαίνει: επί δύο ώρες οι κεντρικοί χαρακτήρες πράττουν ελάχιστα, αλλά μιλούν ακατάπαυστα για τα συναισθήματά τους: ούτε μια μούτα ή μορφασμός δεν πέφτει κάτω αν δεν αναλυθεί πρώτα μέχρι τελείας, ενδεικτικό του ΧΧ χρωμοσώματος του συνόλου του έργου, ανάλυση και πάρλα που εξυπηρετεί την σεναριακή εξέλιξη της πλοκής, αλλά ζορίζει την υποκριτική των υπέροχων ηθοποιών που βλέπουμε, καθώς αφήνει ελάχιστο χώρο για όποια εσωτερικότητα και διακριτικότητα. Αναμφίβολα μια χαμένη ευκαιρία, που αν η Cholodenko εκμεταλλευόταν διαφορετικά (και άλλαζε και το σχεδόν προδιαγεγραμμένο τέλος του έργου της) θα μιλούσαμε σαφώς για μια άλλη, καλύτερη, ενδεχομένως και εξαίσια ταινία.
Σεναριακά αφελής και υποκριτικά εξαιρετική, η ταινία της Cholodenko μας υπενθυμίζει πως όντως 'τα παιδιά είναι καλά', ακόμα και αν για να γίνουν καλά, χρειάστηκαν δύο ώρες γυναικείας δραματοποίησης των πάντων και ένας άνδρας/αμνός θυσία, για να σωθούν τα προσχήματα και η πολιτική ορθότητα. Έξοχο cast και ερμηνείες, σε μια ταινία αξιοπρόσεχτη.
Λουκιανός Κοροβέσης - 19.09.2010 |
