 Ο Brent προσπαθεί να ξεπεράσει τις ενοχές από το θάνατο του πατέρα του ύστερα από αυτοκινητιστικό δυστύχημα, βρίσκοντας την αναγκαία στήριξη στην αγκαλιά της κοπέλας του. Ούτε που θα μπορούσε να φανταστεί, όμως, ότι ο εφιάλτης δεν έχει καν αρχίσει. Όταν αρνείται στη συμμαθήτριά του, Lola, να τη συνοδεύσει στο χορό του σχολείου, ο πατέρας της αναλαμβάνει να τον απαγάγει. Κλεισμένος, τώρα, στο σπίτι της, δεμένος χειροπόδαρα, θα υποστεί τη φρικώδη φιλοξενία της παρανοϊκής οικογένειας. Απαραίτητα αξεσουάρ της... γιορτής, καρφιά, σύριγγες, μαχαίρια, τρυπάνια, με την 'ωραία' ατμόσφαιρα να συμπληρώνουν η απαραίτητη ντισκομπάλα, μπόλικα λίτρα glitter, ροζ σατέν φορέματα και φυσικά το αίμα του Brent!
Η κατηγορία 'Μετά τα Μεσάνυχτα' ξεκίνησε για μας με τις καλύτερες προϋποθέσεις. Στο Δαναό συνέρευσαν αρκετοί υποψιασμένοι θεατές για να παρακολουθήσουν το σαλεμένο ντεμπούτο του Sean Byrne, ένα exploitation movie από την Αυστραλία που για ακόμα μία φορά μας υπενθυμίζει ότι στην κατηγορία του horror έχει αρκετά να δώσει. Fun κυριολεκτικά μέχρι το κόκκαλο, το «The Loved Ones» προκύπτει από ένα σκηνοθέτη-σεναριογράφο που μοιάζει να έχει προσκυνήσει τα κινηματογραφικά άπαντα του Rob Zombie και να κοιμάται με τα poster τους πάνω απ' το μαξιλάρι.
Η λογική και η αισθητική του exploitation βρίσκεται βαθιά ριζωμένη στο DNA της ταινίας. Κατ' ουσίαν δεν επιφυλάσσει δομικές εκπλήξεις ως προς τη σύλληψη, διαχειρίζεται όμως αποτελεσματικά τον διεστραμμένο συνδυασμό του βρώμικου ροζ (τσαλαπατημένο ρομάντζο) με το κόκκινο (αίμα). Εφηβικές σεξουαλικές ανησυχίες, ηδονική καταθλιψάρα, χόρτο, ποτό και - φυσικά - βασανιστήρια και αίμα μετά του απαραίτητου glitter. Οι τυπικές - μέσα στην ακρότητά τους - αποδόσεις ψυχοσεξουαλικών συμπλεγμάτων που βρίσκει κανείς σε οποιοδήποτε εισαγωγικό βιβλίο φροϋδικής ψυχανάλυσης, αρκούν για να οργανώσουν ένα πάρτι γκροτέσκου και υπόγειας σάτιρας της pop κουλτούρας, την ώρα που οι δευτερεύοντες χαρακτήρες - θεά η γκοθού γκόμενα που συνοδεύει τον nerd κολλητό του Brent στο χορό - σηκώνουν κι αυτοί σημαντικό μερίδιο της fun πτυχής του φιλμ. Να σημειωθεί, δε, η αξιοπρόσεχτη μαγκιά του Byrne να αποφύγει το επάρατο εύκολο τρόμαγμα, αφήνοντας τα... κορμιά και τα μαχαίρια να μιλήσουν από μόνα τους. Και μετά, καμαρώστε τη Lola να τραγουδά όλο ειρωνεία: Am I pretty enough?
Νεκτάριος Σάκκας - 19.09.2010 |
