1984 και ο βασιλιάς της ποπ, Michael Jackson κάνει θραύση ακόμα και στη μικρή πόλη Waihau Bay της Νέας Ζηλανδίας. Εκεί συναντάμε τον εντεκάχρονο, ορφανό από μητέρα Boy, ο οποίος μένει σε μια φάρμα μαζί με τη γιαγιά του, τα μικρότερα αδέρφια του και μια κατσίκα. Όταν η γιαγιά αναγκάζεται να λείψει για μια εβδομάδα, κανείς δεν περιμένει ότι ο άσωτος πατέρας θα επιστρέψει και θα φέρει τα πάνω κάτω.

To «Boy» αποτελεί τη νέα ταινία του ανερχόμενου νεοζηλανδού δημιουργού Taika Waititi και παρουσιάστηκε για πρώτη φορά στο φεστιβάλ Sundance τον Ιανουάριο του 2010. Χρήσιμη πληροφορία ότι ο εν λόγω καλλιτέχνης είχε προταθεί και για το Oscar μικρού μήκους το 2005 για το δωδεκάλεπτο «Two Cars, One Night». Πρωταγωνιστής, σεναριογράφος και σκηνοθέτης στο εν λόγω εγχείρημα, ο Waititi επιδιώκει και καταφέρνει να μεταφέρει στο θεατή μια απίστευτη ατμόσφαιρα ευαισθησίας, γλυκύτητας και αναπόλησης της δεκαετίας του '80.

Βασικοί άξονες της ταινίας η σχέση πατέρα -παιδιών, η έμφυτη ανάγκη του ανθρώπου για πατρικό πρότυπο και η αναπόφευκτη εξιδανίκευση αυτού. Πιο συγκεκριμένα, ο Waititi αναδεικνύει το πώς η πολυετής απουσία του πατέρα επέτρεψε στο μικρό Boy να τον εξιδανικεύσει σε όλα τα επίπεδα και έτσι ένας αδιάφορος, ανώριμος πατέρας να μετατραπεί στη φαντασία του σε ήρωα πολέμου, δεινό δύτη, παίκτη του rugby ακόμα και σε έναν εντυπωσιακό χορευτή, σωσία του Michael Jackson. Παρακολουθούμε, έτσι, τη συνειδητοποίηση της σκληρής πραγματικότητας και την απομυθοποίηση του πατρικού προτύπου, μέσα από την απώλεια της αθωότητας του μικρού πρωταγωνιστή.

Να μην παραλείψουμε ότι είναι πολλά τα σημεία της ταινίας που έκαναν το κοινό να γελάσει δυνατά, αλλά και άλλα τόσα που του έσφιξαν την καρδιά. Όσο οδυνηρή και αν ακούγεται η θεματική της, η ταινία αφήνει μια γλυκόπικρη μεν, αισιόδοξη ωστόσο αίσθηση, γεγονός που σίγουρα είναι αξιοθαύμαστο. Σε αυτό συνετέλεσαν βέβαια και οι εξαιρετικά αβίαστες και ταιριαστές μεταξύ τους ερμηνείες, που ουσιαστικά προσέδωσαν στην ταινία αυτήν την παράδοξη ελαφρότητα. Ο θεατής στο τέλος της προβολής φεύγει με ένα χαμόγελο στα χείλη. Και πώς να μη συμβεί αυτό, όταν οι τίτλοι τέλους πέφτουν με τη συνοδεία ενός παραδοσιακού χορευτικού Maori - παραλλαγής του Thriller;
 

Μαριτίνα Παπαμήτρου - 18.09.2010

Μοιράσου Αυτό Το Άρθρο