Ο ταξικός πόλεμος ζει και βασιλεύει στην πρωτεύουσα της Βολιβίας, όπου πλούσιοι και φτωχοί διακρίνονται ακόμη και χωροταξικά. Η συναρπαστική πτώση μιας μεγαλοαστικής οικογένειας από τη Νότια Περιοχή. Η δεσποτική μητέρα Carola, ο υπερσεξουαλικός γιος Patricio, η λεσβία κόρη Bernarda και ο βενιαμίν της οικογένειας Andres, που μπορεί ακόμα να ονειρεύεται ότι πετάει. Δεν μαθαίνουμε γιατί ο πατέρας είναι απών. Δεν γνωρίζουμε τι δουλειά κάνει η μητέρα και ποια είναι η πηγή του πλούτου. Το ίδιο ασαφής είναι και ο λόγος που η περιουσία χάνεται και επέρχεται η παρακμή. Οι δύο υπηρέτες του σπιτιού, ο πιστός μπάτλερ Wilson και η βοηθός του αντιπροσωπεύουν την 'απέναντι όχθη'.

Προφανώς η οικογένεια αποτελεί ένα συμβολισμό. Αφηρημένο. Το σενάριο αναλώνεται στις υστερίες και τους βεντετισμούς της Carola, στις εκκεντρικότητες των δύο μεγαλύτερων παιδιών, στη σιωπηλή υπακοή του Wilson και χάνει το όποιο πολιτικό ή κοινωνικό σχόλιο. Δεν ξέρω πόσο εύκολο ή δύσκολο είναι να γίνουν αναγωγές, όμως οι αφορμές που δίνει η ταινία είναι λίγες και εναπόκειται πλέον και στη ιδεολογική κουλτούρα του καθενός να συνθέσει σωστά τα κομμάτια του παζλ. Οι ανάγκες των δύο κόσμων δεν συγκρούονται εμφανώς, παρά παρακολουθούμε μια μονότονη αλληγορία. Από ένα σημείο και μετά, δια της επαναλήψεως, το υπέροχο σπίτι και τα όμορφα αντικείμενα που το διακοσμούν τραβάνε περισσότερο την προσοχή από τις καταστάσεις. Η 'ευφυής σπουδή' (χαρακτηρισμός που μάλλον αποδίδεται στη σκηνοθεσία) καταντά επαναλαμβανόμενα και εν τέλη κουραστικά μονόπλανα των 360 μοιρών, τα οποία δεν δίνουν τη συνολική εικόνα του κύκλου όπως ίσως θα έπρεπε, αλλά παραμένουν εγκλωβισμένα στην μεγαλοαστική παρακμή.

Η άλλη πλευρά παρατίθεται ουσιαστικά σε ελάχιστες σκηνές που όντως κερδίζουν τις εντυπώσεις. Οι στιγμές ουσίας όμως είναι τόσο λίγες και διασκορπισμένες σε ένα σχεδόν δίωρο φιλμ και τελικά το «Zona Sur» δεν ανταποκρίνεται στις προσδοκίες. Το σουρεαλιστικό χιούμορ στην τελική αντιπαράθεση της Carola με μια ιθαγενή καθώς και το comic relief που προσφέρει ο ακόμα αθώος χαρακτήρας του Andres σώζουν το όλο εγχείρημα από τη στασιμότητα, αλλά είναι κρίμα που μια ιδέα η οποία θα μπορούσε να εξελιχθεί σε μια συναρπαστική κοινωνική μεταφορά, παραμένει απολιτίκ.
 

Εύα Παραδείση - 17.09.2010

Μοιράσου Αυτό Το Άρθρο