Είδαμε: Garage  Ο χαζούλης αλλά καλόψυχος Josie (Pat Shortt) εργάζεται και διαμένει στο βενζινάδικο του αφεντικού του, χωρίς να έχει εγκαταλείψει σχεδόν ποτέ την Iρλανδική επαρχεία. Ο καλόβολος χαρακτήρας του και η αφέλειά του τον αφήνουν απροστάτευτο απέναντι στους γύρω του, για τους οποίους αποτελεί 'ανέκδοτο'. Όταν στο βενζινάδικο πιάσει δουλειά ένας λιγομίλητος 15χρονος, ο Josie θα τον υποδεχθεί εγκάρδια και σύντομα θα αρχίσουν να κάνουν χαλαρή παρέα. Μία παρεξήγηση όμως πρόκειται να αλλάξει τις ισορροπίες της ζωής του, δραματικά και προς το χειρότερο.
Δεν ξέρω αν οι προθέσεις του Ιρλανδού Lenny Abrahamson ήταν μέσα από το «Garage» (βραβείο CICAE στο δεκαπενθήμερο σκηνοθετών του Festival των Καννών) να προβληματίσει το μέσο απαθή άνθρωπο ως προς την άκαρδη αντιμετώπιση που συνήθως προσφέρει σε άτομα σαν και τον ήρωα της ταινίας του, δεδομένο όμως θα πρέπει να θεωρείται πως καταφέρνει να διατηρήσει το ενδιαφέρον παραθέτοντας ένα θεματάκι taboo. Η δραματική αυτή ιστορία αποδίδεται σε ένα περιβάλλον κατά συνθήκη μουντό - ένεκα κλιματολογικών συνθηκών - αλλά και σε μία μικρή πόλη που από την απραξία και το βάλτωμα των κατοίκων μοιάζει σωστό διαβατήριο για καραμπινάτη κατάθλιψη. Πώς λοιπόν να ζει κανείς εκεί, ειδικότερα όταν βρίσκεται απέναντι στην απομόνωση και την κεκαλυμμένη χλεύη των συμπολιτών του, όντας απορριπτέος από το άλλο φύλο και αναγκασμένος να κάνει παρέα με έναν πιτσιρικά ακολουθώντας τη συνομήλικη παρέα του τελευταίου εβρισκόμενος ανάμεσα σε ζευγαράκια που χαριεντίζονται; Ο χαρακτήρας του Josie - που ερμηνεύεται έξοχα από τον Shortt - δείχνει από εμφάνιση χαμένος από χέρι, με καρφωμένη τη διστακτικότητα στο βλέμμα και μόνιμο το σούφρωμα στα χείλια, πνιγμένος από έναν σιωπηρό καημό και μοναξιά. Σ' ένα κόσμο σκληρό και παγωμένο τα πάντα δείχνουν ζοφερά γι αυτόν...
Η οπτική του Abrahamson αποφεύγει εύκολα την παγίδα του μελοδράματος, με διακριτικότατη μουσική επένδυση, στιβαρή κινηματογράφηση και αυστηρή σεναριακή γραφή. Η σύντομη δε διάρκεια των 85 λεπτών καταφέρνει να διατηρήσει την προσοχή του κοινού πριν προκύψει συναισθηματική υπερφόρτωση. Έξυπνο είναι και το σεναριακό εύρημα με το άλογο, η σχέση του οποίου με τον ήρωα σχηματοποιεί μεταφορικά το δίπολο Josie-κοινωνία. Οι δύο τελικές σεκάνς, μορφοποιούν μέσα στη σιωπή το τραγικό φινάλε. Η 'φυγή' είναι πάντα μία λύση, συχνά η μόνη, ελευθερώνοντας το φευγάτο από τα αβάσταχτα δεσμά του. Και η διέξοδος που επιλέγει εδώ ο Josie είναι ταυτόσημη με τη φύση του, πνιγηρή μέσα στο χάος της μοναξιάς.
Νεκτάριος Σάκκας - 22/09/2007 |
