Πολύ συχνά τον μπερδεύουν με Αμερικάνο λόγω της εκπληκτικής ικανότητας του στις διάφορες προφορές και διαλέκτους, μια ικανότητα που απέκτησε στο δημοτικό σχολείο όταν για να μη δίνει στόχο ανάμεσα στους κατώτερης κοινωνικής τάξης συμμαθητές του υιοθέτησε την προφορά Cockney.

Ο Timothy Simon Roth γεννήθηκε στις 14 Μαΐου 1961 στον Λονδίνο. Η μητέρα του Ann ήταν δασκάλα και αργότερα ζωγράφος και ο πατέρας του Ernie Smith δημοσιογράφος που άλλαξε το όνομά του σε Roth όταν κατά τη διάρκεια του Δεύτερου Παγκόσμιου Πολέμου ταξίδεψε σε χώρες που δεν είχαν ιδιαίτερη εκτίμηση στους Βρετανούς. Πέρασε τα πρώτα χρόνια της ζωής του στο Dulwich μια μεσοαστική περιοχή στα νότια του Λονδίνου. Οι γονείς του χώρισαν όταν ο Tim ήταν στο νηπιαγωγείο και δεν έχει καθόλου καλές αναμνήσεις από την παιδική του ηλικία. Στο σχολείο δεν τα πήγαινε καλά. Απέτυχε στις εισαγωγικές εξετάσεις στο Dulwich College και αναγκάστηκε να φοιτήσει στο πολύ κακόφημο εκείνη την εποχή, Tulse Hill School. Εκεί πήρε μέρος και στην πρώτη θεατρική του παράσταση 'The Dracula Specracular' έχοντας τον πρωταγωνιστικό ρόλο. Κατά δική του ομολογία ήταν τόσο αγχωμένος που πριν βγει στη σκηνή 'έβρεξε' το παντελόνι του. Ταυτόχρονα όμως κατάλαβε αμέσως ότι ανακάλυψε κάτι που θα αγαπούσε πολύ.

Μετά από σύντομη φοίτηση στο Camberwell School of Art όπου σπούδαζε γλυπτική, αποφάσισε να κυνηγήσει καριέρα στην ηθοποιία. Το Oval House Theatre του έδωσε την πρώτη του ευκαιρία στο ρόλο του Κάσσιου στο έργο του Shakespeare 'Οθέλλος'. Αποφασισμένος να μην πάει σε δραματική σχολή συνέχισε τις οντισιόν και δούλεψε με διάφορους πρωτοποριακούς θιάσους. 'Taylor's Happy Lies' στο New Albany Theatre το 1981, 'The Screens' το 1982, ενώ τις πρώτες καλές κριτικές τις πήρε με το 'Gimme Shelter' στο New Inn Theatre.

Την ίδια χρονιά έκανε την πρώτη του εμφάνιση μπροστά στις κάμερες στο τηλεοπτικό 'Made In Britain', υποδυόμενος το νεαρό σκίνχεντ Trevor. Επόμενη δουλειά, πάλι για την τηλεόραση, το 'Meantime' του Mike Leigh το 1984. Ακολούθησε το κινηματογραφικό του ντεμπούτο στο «The Hit» του Stephen Frears για το οποίο προτάθηκε για BAFTA πρωτοεμφανιζόμενου και κέρδισε το βραβείο Evening Standard. Συνέχισε να εμφανίζεται στο θέατρο σε παραστάσεις του Hampstead Theatre ενώ είχε ένα ακόμα τηλεοπτικό ρόλο στο 'Return to Waterloo'. Το 1987 έληξε η σχέση του με την Lori Baker, μητέρα του γιου του Jack Ernest που γεννήθηκε το 1983, γεγονός που του στοίχισε πολύ.

Το έριξε λοιπόν στην εργασιοθεραπεία: «A World Apart» και «To Kill A Priest» το 1988, «The Cook, The Thief, His Wife And Her Lover» του Peter Greenaway το 1989, «Vincent and Theo» στο ρόλο του Vincent Van Gogh σε σκηνοθεσία του Robert Altman το 1990. Η ταινία πραγματεύεται τις σχέσεις του διάσημου ζωγράφου με τον αδελφό του Theo, ο οποίος ήταν έμπορος τέχνης και αρχικά ήταν προγραμματισμένη ως μινι-σειρά για το BBC. Την ίδια χρονιά πρωταγωνιστεί στο «Rosencrantz and Guildenstren Are Dead» στο πλευρό του, πολύ καλού του φίλου από τις θεατρικές τους μέρες, Gary Oldman.

Αμέσως μετά, σε αναζήτηση δουλειάς και αναγνώρισης μετακομίζει στο Los Angeles. Εκεί τον γνώρισε και ο Quentin Tarantino, ο οποίος τον φαντάστηκε ως Mr Blonde ή Mr Pink για το επερχόμενο «Reservoir Dogs» (1992). O Roth όμως κυνήγησε και τελικά κέρδισε το ρόλο του Mr Orange. Ήταν μια πολύ καλή επιλογή καθώς η ερμηνεία του ληστή που αιμορραγεί μέχρι θανάτου έμεινε για πάντα χαραγμένη στην μνήμη του κοινού! "Υπήρχε πολύ αίμα στην ταινία. Νομίζω ότι το ανθρώπινο σώμα έχει 5 λίτρα αίματος. Εμείς χρησιμοποιήσαμε περίπου 15 λίτρα". Συνέχισε να εργάζεται με εντατικούς ρυθμούς για κινηματογράφο και τηλεόραση. «Jumpin' At The Boneyard», «Bodies Rest & Motion», «El Marido Perfecto», 'Murder In The Heartland' και 'Heart of Darkness', «Captives» και «Little Odessa» για την διετία 1992 - 1994.

Ξανασυνεργάστηκε με τον Tarantino το 1994 στο «Pulp Fiction» και το 1995 στο «Four Rooms», μια σπονδυλωτή και κατά γενική ομολογία αποτυχημένη ταινία. Η μοναδική του υποψηφιότητα για Όσκαρ (β ανδρικού ρόλου) ήρθε για το «Rob Roy» (1995) με συμπρωταγωνιστή τον Liam Neeson. Όπως όλοι οι υπόλοιποι ηθοποιοί του cast, τραγούδησε ο ίδιος στο μιούζικαλ του Woody Allen «Everyone Says I Love You» (1996).

Ανάμεσα σε άλλες 4 ταινίες που γύρισε το 1997, πρωταγωνίστησε δίπλα στον Tupac Shakur (στην τελευταία του ταινία) «Gridlock'd», ενώ το επόμενο βήμα του ήταν ένας ρόλος πολύ διαφορετικός από ότι μας είχε συνηθίσει μέχρι τότε. Υποδύθηκε έναν αθώο, ορφανό πιανίστα που έχει περάσει όλη του τη ζωή πάνω σε ένα κρουαζιερόπλοιο στο «The Legend Of 1900» του Guiseppe Tornatore. Για δύο χρόνια δεν εμφανίζεται πουθενά και το 2000 επιστρέφει με το σκηνοθετικό του ντεμπούτο «The War Zone», βασισμένο στο ομώνυμο μυθιστόρημα του Alexander Stuart το οποίο εξερευνά τη φύση της αγάπης, την αιμομιξία και την κακοποίηση.

Παραγωγικότατος και πάλι, εμφανίζεται σε αρκετές ταινίες τα επόμενα χρόνια χωρίς όμως κάποια από αυτές να γνωρίσει ιδιαίτερη επιτυχία: «Million Dollar Hotel», «Vatel», «Lucky Numbers» (όλα το 2000), «The Muskeketeer», «Invincible», «The Planet Of The Apes» όπου συνεργάζεται με τον Tim Burton στο remake της κλασσικής ταινίας του 1968, το 2001, «To Kill A King» (2003). Το 2004 εμφανίζεται δίπλα στον Nick Nolte στο «The Beautiful Country» και στο «Silver City» του John Sayles. Την ίδια περίοδο μετά από σχεδόν 2 δεκαετίες απουσίας, επιστρέφει στη θεατρική σκηνή στην Νέα Υόρκη στο 'The God of Hell' του Sam Shephard.

To 2005 ήταν μια ακόμα γεμάτη χρονιά αφού δούλεψε σε τρεις παραγωγές «The Last Sign», «Don't Come Knocking» του Wim Wenders και το θρίλερ του Walter Salles «Dark Water». Συνεργάστηκε με την Kim Basinger και τον Ray Liotta στο «Even Money» και με τον Francis Ford Coppola στο «Youth Without Youth». Φέτος τον είδαμε στο remake (από τον ίδιο τον Haneke) του Αυστριακού «Funny Games US» και σύντομα θα τον απολαύσουμε ως νέμεσις του Hulk στο «The Incredible Hulk», ρόλο που όπως είπε δέχτηκε επειδή οι γιοι του τον έπεισαν ότι θα "έχει πλάκα".