Lemony Snicket: A Series Of Unfortunate Events

Βασισμένη στα τρία πρώτα μέρη της ομώνυμης σειράς best sellers βιβλίων για παιδιά, η κινηματογραφική μεταφορά του Brad Silberling διηγείται τις ζοφερές περιπέτειες τριών μικρών παιδιών. Όταν οι γονείς τους χάνονται στην πυρκαγιά που κάτω από μυστηριώδεις συνθήκες ξεσπά στο πατρικό τους σπίτι, τα αδέρφια Baudelaire περνάνε στην κηδεμονία του μακρινού τους θείου, Κόμη Olaf. Μαζί με την αμύθητη περιουσία των γονιών τους. Ο εκκεντρικός θείος τους θα τα μετατρέψει σε υπηρέτες, ελπίζοντας να βάλει στο χέρι την πολυπόθητη κληρονομιά. Επιστρατεύοντας την ευστροφία και την αποφασιστικότητά τους, τα τρία παιδιά θα γλιτώσουν από τις θανάσιμες παγίδες του Κόμη, αναζητώντας καταφύγιο στο σπίτι των υπόλοιπων μακρινών τους συγγενών. Ο ένας μετά τον άλλον, όμως, οι ανάδοχοι κηδεμόνες τους βρίσκουν τραγικό τέλος. Περιμένοντας το επόμενο χτύπημα του ζοφερού τους συγγενή, τα αδέρφια Baudelaire θα βρεθούν αντιμέτωπα με την αλήθεια πίσω από τον θάνατο των γονιών τους και το τρομερό μυστικό της ίδιας τους της οικογένειας.

Προφανώς, το μακάβριο και το σκοτεινό έχουν αναχθεί σε ζωτικό σημείο αναφοράς των μοντέρνων παιδικών παραμυθιών. Από κοινού τα παραδείγματα των "Harry Potter" και "Lemony Snicket's Series of Unfortunate events" - τα λαοφιλέστερα δυτικά δείγματα μυθοπλασίας για παιδιά- απευθύνονται ή ακόμα και κατασκευάζουν μία καινούρια γενιά αναγνωστικού κοινού: με μεγαλύτερες αντοχές στην ενοχλητική πραγματικότητα, με περιορισμένο ενδιαφέρον για ασφαλή επιμύθια και με μία σαφέστατη ροπή προς την τρομολαγνεία. Το ζήτημα δεν είναι πώς τέτοιες σκοτεινές ιστορίες μεταφυσικής ή απάνθρωπης φρικαλεότητας πρωτοστατούν στα ράφια των βιβλιοπωλείων. Δεν τίθεται θέμα καθωσπρεπισμού κι εξάλλου τα παραμύθια είχαν ανέκαθεν την γκροτέσκα πλευρά τους. Η κοκκινοσκουφίτσα που βγαίνει από το ανοιγμένο στομάχι του λύκου, ο τερατόμορφος πρίγκιπας που αιχμαλωτίζει την πεντάμορφη νέα στο στοιχειωμένο παλάτι του, ο φόβος και οι ακραίες περιγραφές βρίσκονταν πάντα στην καρδιά των παραμυθιών. Η συζήτηση όμως αποκτά άλλη διάσταση, όταν περνάμε από τη λογοτεχνία στο σινεμά.

Γιατί τα τελευταία χρόνια ο κινηματογράφος δείχνει μεγάλο ενδιαφέρον να αφηγηθεί αυτές ακριβώς τις ακραίες ιστορίες, επιστρατεύοντας την "σωτήρια" CGI τεχνολογία και τα ακριβοπληρωμένα sets, αποδίδοντας με κάθε δυνατή περιγραφή κάποιους κόσμους που στο πρωταρχικό, γραπτό στάδιο έχουν μία εντελώς διαφορετική δυναμική. Το "Lemony Snicket" προκαλεί μία αμηχανία αντίστοιχη εκείνης που είχε δημιουργηθεί με το αρχικό μέρος του κινηματογραφικού "Harry Potter: μήπως είναι ακατάλληλη μία τέτοια ταινία για παιδιά; Ακόμα κι αν σε αυτή την περίπτωση απουσιάζει το μεταφυσικό στοιχείο και οι φοβερές απειλές των νεαρών Baudelaire έχουν καθαρά ανθρώπινα αίτια, το αποτέλεσμα δεν παύει να είναι αντιστοίχως διφορούμενο με εκείνο της αποτύπωσης στο πανί των φαντασιών της Rowling. Το "Lemony Snicket" καταπιάνεται εκτενώς και με ελάχιστη διάθεση ωραιοποίησης με το γεγονός του θανάτου, και μάλιστα στην πιο μακάβρια, σχεδόν στα χνάρια του Poe, εκδοχή του: χαρακτήρες καίγονται ζωντανοί, τρώγονται από σαρκοβόρες βδέλλες ή δολοφονούνται εν ψυχρό. Φυσικά ο κόσμος των αγνών, νεαρών πρωταγωνιστών παραμένει προστατευμένος. Κι ύστερα έρχεται και η συζήτηση στα θαμπωτικά νούμερα και τα μεγάλα ονόματα. Ακόμα κι αν συμφωνήσουμε πως ο Carrey φτάνει τις χαμελαιώντιες ικανότητές του στα άκρα, ακόμα κι αν εντυπωσιαστούμε από την υπέροχη αισθητική στο ύφος της σχολής του Tim Burton, ακόμα κι αν δεν μπορούμε να βγάλουμε από το μυαλό μας τους ανεπανάληπτους τίτλους τέλους -ένα μικρό αριστούργημα από μόνοι τους- δεν μπορούμε να βρούμε απάντηση: σε ποιο κοινό απευθύνεται αυτή η κινηματογραφική σειρά ατυχών γεγονότων;

Πρεμιέρα στην Ελλάδα: 22-04-2005  |  Διανομή: UIP  |  Επίσημο Site