Από τον Χριστόδουλο Πριμηκύρη
Μια πενταμελής παρέα αγοριών. Οι βόλτες με τα ποδήλατα. Ο ήλιος του καυτού καλοκαιριού. Τα παιχνίδια, οι φιλίες, τα πειράγματα. Οι βουτιές στην κοντινή δεξαμενή. Οι ακροβάτες του κήπου. Ο Χρήστος Δήμας μετά από τα τέσσερα μικρού μήκους φιλμάκια του, δοκιμάζει για πρώτη φορά τις ικανότητές του σε ταινία μυθοπλασίας μεγάλου μήκους. Η ταινία αποπνέει άρωμα μιας άλλης εποχής, μιας κοινωνίας που ακόμη δεν έχει ωριμάσει τελείως. Τοποθετημένη στα 1974 περιγράφει (χωρίς να θίγει το ζήτημα της μεταπολίτευσης) μια γενιά που εξακολουθεί να πιστέυει σε παλιές δεισιδαιμονίες και κατάρες, σε γνήσιες σπιτικές συνταγές, άνθρωποι απλοί, καθημερινοί που δεν παύουν να αγαπούν και να βρίσκονται κοντά στο συνάνθρωπό τους. Η ταινία περιστρέφεται γύρω από την ομάδα των νεαρών αγοριών (που αυτοαποκαλούνται Ακροβάτες) και τους συγγενείς τους, ενώ η ματιά του σκηνοθέτη είναι νοσταλγική συνοδευόμενη από μια (εσκεμμένη) αφέλεια και γραφικότητα. Αναπολεί μια εποχή που έχει πλέον περάσει ανεπιστρεπτί και έναν κόσμο που δεν έχει παραμείνει ίδιος. Ιδιαίτερα επιτυχημένη είναι η επιλογή των κομματιών που συνοδεύουν μουσικά την ταινία και βρίσκονται σε πλήρη αρμονία με το παλαιομοδίτικο κλίμα που επικρατεί συνδυαζόμενη με την νωχελικότητα των ηρώων κάτω από τον καλοκαιρινό ήλιο. Εξάλλου το μουσικό μοτίβο από το Νίκο Κυπουργό που επαναλαμβάνεται σε διάφορα σημεία της ταινίας είναι απλώς εξαιρετικό. Ο Δήμας κάνει μια συμπαθητική, ανθρώπινη ταινία. Όταν έρχεται το φθινόπωρο όλα έχουν αλλάξει.