Από τον Χριστόδουλο Πριμηκύρη
Το έτος είναι το 2054 και η τεχνολογία έχει προχωρήσει σε τέτοιο βαθμό, ώστε να είναι δυνατή η πρόβλεψη των φόνων πριν αυτοί διαπραχθούν και η σύλληψη των δραστών πριν αυτοί παρανομήσουν. Στο πρώτο τέταρτο της ταινίας μέσω μιας εντυπωσιακής σεκάνς μαθαίνουμε πώς λειτουργεί το σύστημα. Ένα σύστημα που είναι αλάνθαστο και δεν αποτυγχάνει ποτέ. Όταν όμως προβλέπεται ότι ο επικεφαλής του προγράμματος Precrime, John Anderton, πρόκειται να δολοφονήσει σε λιγότερες από 36 ώρες κάποιον που δεν έχει συναντήσει ποτέ εως τώρα, εκείνος από κυνηγός μετατρέπεται σε θήραμα. Όπως όλοι τρέχουν για να ξεφύγουν, θα κάνει και αυτός το ίδιο, πιστεύοντας ότι είναι θύμα πλεκτάνης.
Ο αγαπημένος παραμυθάς του Hollywood αφηγείται μια σκοτεινή ιστορία, για μια κοινωνία όπου ο δράστης συλλαμβάνεται και φυλακίζεται πριν διαπράξει το έγκλημα για το οποίο κατηγορείται. Όμως από τη στιγμή που υπάρχει η πρόβλεψη του συστήματος, μπορεί να υπάρξει δυνατότητα επιλογής ή το μέλλον είναι εξ αρχής προδιαγεγραμμένο; Σε μια τέτοια περίπτωση όποιος χαρακτηρίζεται ως δολοφόνος, πρέπει αναντίρρητα να αποδεχθεί τη μοίρα του, χωρίς να μπορεί να αλλάξει όσα πρόκειται να συμβούν. Και ακόμα μπορεί μια κλιμάκωση τυχαίων περιστατικών και γεγονότων να οδηγήσει στην δολοφονία ενός άγνωστου προσώπου; Ο Spielberg δημιουργεί ένα σύμπαν μέσα στο οποίο ο άνθρωπος δεν έχει τη δυνατότητα να ξεφύγει από το άγρυπνο βλέμμα της ασφάλειας, που μπορεί να εισβάλλει από κάθε (α)πιθανό σημείο. Στα μέρη που πηγαίνει ο Anderton, προκειμένου να ξεφύγει από τους διώκτες του και να διαπιστώσει αν η πρόβλεψη είναι αληθινή, κυριαρχούν οι σκούροι χρωματισμοί, αποχρώσεις του γκρίζου και του μπλε, που δημιουργούν μια κλειστοφοβική ατμόσφαιρα και υποβάλλουν στο θεατή τα συναίσθηματα αγωνίας και φόβου που νιώθει ο ίδιος ο πρωταγωνιστής. Εξαιρετική δουλειά έχει γίνει στην αναπαράσταση ενός τεχνολογικά προηγμένου κόσμου. Σκηνές όπως αυτή όπου τα μεταλλικά με μορφή σπερματοζωαρίου μηχανήματα διεισδύον σε όλα τα μέρη μιας πολυκατοικίας προκειμένου να κάνουν scanning στα μάτια των ενοίκων, είναι τουλάχιστον εντυπωσιακές. Το τέλος χωρίς να απογοητεύει, θα μπορούσε να ήταν πιο σκοτεινό και ίσως περισσότερο πεσιμιστικό, ενώ ο σκηνοθέτης και σε αυτή του την ταινία δεν παραλείπει να ασχοληθεί με θέματα – εμμονές του όπως εκείνο της οικογένειας. Αυτή τη χρονιά όλοι τρέχουν (να δουν την ταινία).
